Terwijl ik me naar de voordeur begeef, zie ik hem staan: Het kleine stoeltje van een kind. Het staat daar in de hal, net buiten de deur naar de kamer en er komt meteen bij me boven: "Ocherm" zoals ze hier in Brabant zeggen. Ik weet meteen waarom het stoeltje er staat, het is het stoeltje voor de time-out. Even buiten de groep, de gezelligheid, het samenzijn gezet kunnen worden. Het moderne alternatief voor in de hoek, op de gang of op de trap gezet worden.
Voor Straf!
We zijn er allemaal mee groot geworden.....straffen. De huidige, 'moderne' versie is het time-out stoeltje....gepromoot in het programma van 15-20 jaar geleden van 'the Nanny" een dame die wel eens orde op zaken kwam stellen bij ontspoorde gezinnen. Ook ik heb het 'wel eens' gebruikt bij mijn kinderen, maar nooit vaak....het voelde niet goed....ik kon achtergebleven in de kamer mijn gedachten niet weghouden bij de gevoelens van het 'kind op de gang'
Het stoeltje
Ook nu, bij het zien weer van het stoeltje, bekruipt me een gevoel van...Nee! is dit nog steeds een manier van 'controle krijgen over je kind?' Ik overweeg om aan te bellen, maar wie ben ik. En wat is het alternatief? Zijn er nog geen 'pedagogen' met 'newschool' inzichten?
Het brengt mij op een pad van wat speelt er hier werkelijk? Wat is het eigenlijke probleem?
Ocherm! Een uitdrukking van oprechte medeleven, die blijkbaar buiten Brabant als sarcastisch en wat overdreven ervaren wordt.
Aapjes
Kinderen zijn kleine overlevertjes, zijn na-apertjes, zijn van hun geboorte tot hun 7e bezig om van 'engeltjes' ....te landen in hun menselijke vormpjes op de aarde. En in plaats van hen het zelf te laten ontdekken, proberen wij ze in 'vormpjes' te drukken, hoe ze zich moeten gedragen, wenselijk gedrag te vertonen, zich aan te passen aan de groep, dingen te leren (waaraan ze nog niet toe zijn) om vervolgens het grootste deel van hun volwassen leven dit weer bewust te mogen worden en weer los te laten...
Reflectie
Maar vooral zijn kinderen spiegeltjes, Ze zijn voelertjes, nog voor ze kunnen spreken, voelen ze...ze voelen feilloos wat jij bedoelt en kunnen precies aangeven wat ze van je willen, zonder een woord te zeggen. Ze leren door 'na-te-apen' te doen wat jij (als ouder) doet, dus ze reflecteren ook precies wat jij als ouder doet. Wil je weten hoe de ouders thuis zijn, observeer een klein kind...ze spiegelen precies de ouderrelatie die er zich thuis af speelt.
Je niet kunnen uiten
Maar ook op gevoels niveau. Er komt een leeftijd dat ze kunnen spreken, maar niemand leert ze over hun gevoel te spreken, hoe frusterend is dat! Kinderen voelen ook precies hoe ouders zich voelen maar kunnen dit nog niet verwoorden....tja en wat doe je dan? Precies: je frustratie uiten door niet te willen eten, te slapen, te huilen, te schreeuwen, te.... .....vul zelf maar in...
Time-out...?
En dan is daar het time-out bankje.....ideaal voor momenten dat je het als ouders niet meer weet, als je kind niet doet wat jij wilt, als je kind niet luisteren wil, als je kind 'vervelend' is en niet 'lief' speelt.....Ga dan maar even een time-out nemen op de gang.....maar even 'nadenken over je foute gedrag'.....
Voor wie?
Kinderen zijn spiegeltjes zei ik net....
spiegeltjes van jouw gedrag maar ook van jouw emoties....
Hoe zou het zijn als we de ouder(s) eens even op het time-out stoeltje zouden zetten...Misschien hebben die het harder nodig.....ik wil wedden dat als je de ouder verwijderd uit de situatie die het kind spiegelt, het kind onmiddellijk ander gedrag vertoont...
Wat werd er gespiegeld?
Wat is het voordeel van deze situatie? De ouder heeft even tijd om de situatie te reflecteren: wat deed ik, wat denk ik, wat voel ik....
Een volwassene is daar beter toe in staat dan een peutertje, die snapt niet wat er gebeurt en kan het al zeker niet reflecteren, hij spiegelde toch alleen maar wat hij voelde van de ouder? Je kunt alleen maar een kind beschadigen door hem weg te halen van de personen die hem kunnen leren wat liefde is......!
Naar binnen keren
Ik luisterde laatst een mooie blog of podcast, weet al niet meer van wie. Met als thema, naar binnen keren hoe doe je dat? Nou het is zoiets als reflecteren, naar je zelf kijken, wat deed ik en waarom? Waar komen mijn gevoelens vandaan? Meestal zijn het aangeleerde verdediging of survival methoden, dat is prima maar wat is er gebeurt dat jij het gevoel had je die skill eigen te maken? en op dit moment in te zetten, wie of wat bedreigde jouw leefwereld? en heb je die strategie in je huidige volwassenheid nog nodig? of heb je er iets van geleerd en kun je nu weer verder.
Ho'oponopono
Tja en dat kun je dus toch niet van je peutertje verwachten, wat je hooguit kunt doen is zelf even op het bankje gaan zitten, zeggen: 'mama/papa heeft even een time-out nodig' en als je dan tot rust bent gekomen en hopelijk wat zelfinzicht opgedaan hebt dan ga je terug en knuffelt je kleine peuter en zegt: Het spijt me, vergeef me, ik houd van je en dank-je-wel dat je zo'n heerlijk spiegeltje voor me bent!
Geprikkeld zijn..
Ik had nog een mandala op mijn tekenblok staan, die nog af 'moest'. Het was er nog een van de advent-kalender van vorige jaar en deze kreeg een behoorlijke time-out. De opzet stond en ook de eerste 'sterren' waren al ingekleurd...maar deze mandala zette mij steeds in de weerstand...te veel rechte lijnen, iemand zei hij doet me denken aan 'prikkeldraad' en inderdaad...Hij prikkelde bij mij ook iets, maar in plaats van zelf te reflecteren, ging de mandala op het time-out-stoeltje.
Ont-moeten
Bij de yogales lig ik op mijn matje terwijl de yoga docente zegt: "In de stilte ont-moet je jezelf" Ha ha, die komt direct binnen...bij de time-out ga je even naar je stilte, mag je jezelf ontmoeten in de zin van tegenkomen en tegelijkertijd "mag" je even niets "moeten"!
Zo lekker zo'n stilte time-out...
Tekentechniek
En dat ontmoeten mag ik beleven in die sterren-mandala. Ik zie een teken-technische uitdaging in het blad van de mandala vereniging: Gelaagdheid in de mandala. Met deze teken techniek wil ik wel een poging doen om te werken met iets op een verhoging te plaatsen en ineens staat daar een Gem in het midden op een 'podium' met kompas-pijlen achter de prikkelende sterren en het blauw van de 'hemel-lucht' die via de kleine openingen de ruimte in mag stromen....
En de synchroniciteit gaat vervolgens ook weer stromen, krijg ik een mooie reizende mandala terug thuis, reageert iemand: 'het stroomt alle kanten op' en mag ik zien wat ik getekend heb, wat het tekenproces nog een extra dimensie geeft en hoppa een tevreden tekenares...
